Beni Sen’siz Koma

Geceleyin bir ses…
Sesleniverir ânsızın…
Sana senden de yakından…
Dışarıdan desen değil…
İçeriden midir kim bilir?
Haydi kalkış vakti diyerek uyandırır uykundan…
Gafletin gözleri ağırlaştıran perdeli haline inat,
Ruhunla dimdik ayakta durmanı sağlar…
İşte öylesi bir ses uyandırsın diye niyaz edersin her gece ve her gece durmadan…
Sanki o nidâyı işitmeden uyandığın geceler yarım…
Öksüz ve yetim…
Hele ki çağrıyı işitemeyip bütünüyle uyuduğun gecelerse kayıp…
Uyku her gece kapında beliren bir yarı ölüm…
Aldanma uykuya…
O’nun varlığına uyan ki dirilesin şöyle cândan bir selîm…
Bir vakittir tutmuyormuş sanki elim ve dilim…
Şimdi söyler geceler bu acize Sen’den bir haber…
Gözlerimin uyku perdesini sil at gayrı Sen’sin bana yeter…
Utanmaz idim uyur iken…
Bilmez idim bir vakit avare…
Şimdi aklım kaçar divane…
Ya bir dem yitip giderse…
Niyazım Sen’den Sana’dır Ey Yâren…
Kelimeler söyler Sen’i…
Anlatır durmadan,
Coşar durmaz çeşmin seli…
Hece hece Sen’dir dökülen gayrı dilden…
Dilde bırakma İlâhi, çek çıkar!..
Hâle dök kelimelerden…
Hâlin lisân ola dilime…
Gele Sen’den bir haber…
Haberin geceye nazın salsa,
Seher vakti pür neşe…
Yazıla gönül defterine Vedûd isminden bir Kadîr köşe…
Sayfa sayfa açıla…
Gönle hikmetler saçıla…
Niyazım hep Sen’den ola…
Beni Sen’siz koma…