Aslında bu yazıyı geçtiğimiz hafta yazmak istiyordum fakat malum, gündem seçimdi. Seçimler öylesine yer etmiş ki maalesef konuşacak başka bir konumuz yoktu. Evde, okulda, kahvede… Bir hafta geçmesine rağmen de hala tartışması bitmedi. Bu konuya girmeden kapatalım. Seçim sonuçları tekrar büyükşehirlerimizden mahallelerimize kadar hayırlı olsun.
Kısa bir zaman önce Kosova’daydık. Her gidişimizde olduğu gibi, bu sefer de heyecan ve özlemle gittik Evlad-ı Fatihan topraklarına. Her yer yemyeşil, her şey doğal. Bir iki şehri hariç neredeyse tüm Kosova’yı dolaştık.
Kosova’nın insanı her zamanki gibi sıcakkanlı idi. Nereye gitsek Türkçe konuşmaya çalışan Kosovalı güzel insanlarla karşılaştık.
Radac ve Rugova bölgesi yeşillik ve doğal güzellikleriyle bizi hayran bıraktı. Sakinliği ile İpek ve Yakova, başkent olmasının verdiği canlılıkla Priştine ve tabi ki her gittiğimizde biraz daha aşık olduğumuz Prizren. Balkanları bu satırlara dökmek mümkün değil. Gitmek ve yaşamak lazım. Ve unutmamak lazım. Çünkü burada bize bir şey olsa, oradaki kardeşlerimiz yerlerinde duramazlar. Bunu da tüm samimiyetleriyle itiraf ediyorlar.
Maalesef kötü bir huyumuz var. Unutuyoruz. Biz unutunca da elin oğlu gidip yerimizi alıyor. Daha sonra da söyleniyoruz ‘Bill Clinton’ın fotoğrafı Priştine’de ne arıyor?’ ya da ‘Trump heykelinin Prizren’de işi ne?’ diye. Bizim oradakilerle kardeş olduğumuzu anlatmamız lazım. Yalan yanlış kitaplar yüzünden kardeşlerimizi kaybetmeyelim.
Özellikle Prizren’de hatrı sayılır bir Türk nüfus var ve bizleri dört gözle bekliyorlar. Özellikle ülkemizi sarsan 15 Temmuz kalkışmasının ardından malum yapı buralarda çok daha fazla aktif. Onlara da müsaade etmemek gerekiyor.
Balkanlar bizim canımız, Kosova kalbimizdir. Bu zamana kadar bazı şeyleri eksik yaptık ya da hiç yapamadık. Artık zaman kardeşlerle olma zamanıdır.
Saygılarımla efendim.
