Okumak deyince aklıma çok fazla düşünce geliyor.
Birden beynim atağa geçiyor gibi oluyor. Çünkü aslında o kadar çok yapmam gereken bir eylem ki. Korkutuyor beni.. çünkü yapamamak insanı kuyusuna çekiyor tembellik, bahaneler kendine verilen sözler ama hep yarım kalan sözler.. inşallah hakkını verebiliriz bu ömrün çünkü ne kadar çok güzellikle bilgiyle dolarsa insan o kadar yüzü ak bir şekilde huzurda olacaktır.
İlk ayet dahi der “ikra! Bi ismi rabbi ke ellezi halaka.” (Yaratan Rabbinin adıyla oku) bu elbette ki derin manalar içeren bir ayettir. Okumak deyince aklıma çok şey geliyor demiştim. Buna neden olan bir çok husus var ve en önemlisi de bu ayettir. Okumak denince aklımda beliren ilk şey somut anlamdaki hali olan okumak gelmekte. Oysa ki “oku”mak, bir alemi okumak anlamına gelmekte ben denize göre. Yani insan bir şeyler okumalı evet ama okurken kendini de yani özünü de okumalı. Yani ömründe insan hem okumalı hem kendini oku’malı. Çünkü alem insanda insan ise bir alemde. Okumalıyız evet çünkü okumak insanı her halükarda doldurur. İnsan kendini okurken ise normalde ki okuduğundan çok daha zorlanacaktır çünkü bu okumak gerçekten çok zor bir iştir. Şöyle ki çok büyük ve hiç bitmeyecek gibi gelecek bir kitap okuyor gibi düşünün. İşte insan kendini okurken böyle de hissedebilir. Yeri gelecektir pes edip bırakacaktır belki de okumayı ama bilmesi gereken de bir şey vardır o kitabı kapatsa da o kitap onunla yaşayacaktır. Çünkü insan o kitaptır. İnsan yürüyen Furkan’dır.
İnsan alemde saklı alem ise insanda kuran yani Furkan da insanın içinde olduğuna göre alem de Furkan da insan da BİR’dir. Sır Sen’de sabır Sen’de. Oku..
İnsan kendini nasıl mı okur? O da bir daha ki yazımızda inşallah.
Büyük bir mana alemine girdik hatalar affola.
